روند تغییرات شاخصهای خونی و کبدی در خلال آلودگی انسان به فاسیولا پس از درمان با تریکلابندازول

مقدمه و هدف: فاسیولیازیس انسانی یکی از بیماری های انگلی مشترک انسان و دام است که معمولا در اثر خوردن سبزیجات آبزی آلوده به متاسرکر رخ می دهد. این بیماری در دو دهه اخیر به صورت دواپیدمی در شهر انزلی استان گیلان بروز نمود. با توجه به مصرف تریکلابندازول بر علیه این انگل در گیلان این مطالعه با هدف تعیین روند تغییرات شاخصهای خونی و کبدی در خلال آلودگی انسان به فاسیولا  قبل و بعد از درمان با تریکلابندازول طراحی و اجرا گردید. روش کار: مطالعه حاضر از نوع مطالعه کارآزمایی بالینی طولی است بدین منظور در سال 1383 تعداد 50 نفر بیمار که هر دو آزمایش مدفوع و الایزا آنها مثبت شده بود انتخاب و قبل از شروع درمان (مرحله 1) و همچنین یکماه (مرحله 2) و شش ماه (مرحله 3) پس از درمان علاوه بر معاینه بالینی از آنها نمونه خون و مدفوع گرفته شد و نمونه های خون وسرم افراد از لحاظ شاخصهای خونی و کبدی تحت آزمایش قرار گرفت . برای آزمایش مدفوع از دوروش فرمالین- اتر و تلمن اصلاح شده ، برای تعیین آنتی بادیهای اختصاصی ضد فاسیولا از تکنیک الایزا و برای اندازه گیری شاخص های خون شناسی و بیوشیمیایی از روشهای استاندارد استفاده شد. نتایج: طبق نتایج این مطالعه مجموعاً 74 درصد کل بیماران پس از یک دوره درمان با تریکلابندازول با دوز 20 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن و 88 درصد پس از دو دوره درمان کاملاً بهبود یافتند. در مرحله قبل از درمان، هموگلوبین و هماتوکریت کاهش مختصری داشته ولی ائوزینوفیل های خون محیطی و esr افزایش داشتند. پس از انجام درمان  موفق با تریکلابندازول ، میزان این شاخصها به سطح طبیعی برگشتند ولی در بیماران بهبود نیافته این شاخصها به سمت مقادیر طبیعی برنگشتند. ازطرفی اکثر شاخصهای کبدی در مرحله قبل از درمان  و همچنین پس از انجام درمان تقریباً در محدوده طبیعی قرار داشتند. نتیجه نهایی: باتوجه به نتایج این مطالعه می توان گفت که شاخص های خون شناسی بعنوان معیارهای کمکی در ارزیابی موفقیت و یا شکست درمان می توانند ارزشمند باشند.